Ogłaszanie daty Wielkanocy
Tradycja ogłaszania daty Święta Wielkanocy oraz pozostałych świąt ruchomych pochodzi z IV w. i zrodziła się w Kościele w związku ze sporem o datę obchodzenia Paschy. Od końca II wieku zaczęły występować rozbieżności w dacie obchodzenia Paschy. Część chrześcijan obchodziła Paschę 14 dnia miesiąca nizan, który dla Izraelitów był dniem ofiarowania baranków paschalnych. Stąd nazywano ich kwartodecymanami (od łac. quartus decimus - czternasty). Zwolennicy tej daty, przekonani byli o słuszności swojego wyboru podając uzasadnienie, iż śmierć Chrystusa zastąpiła wszystkie ofiary Starego Testamentu, a Jego Pascha Paschę żydowską. Według zwolenników innej daty świętowania Paschy, związanej z Rzymem, Paschę celebrowano w niedzielę przypadającą po 14 dniu miesiąca nizan. Zwolennicy tej tradycji podkreślali ważność niedzieli, jako dnia zmartwychwstania Chrystusa. Jednocześnie świadomie zrywali z żydowskimi zwyczajami, wyrażającymi Przymierze zawarte z Narodem Wybranym, gdyż w jego miejsce Chrystus ustanowił Nowe Przymierze.
Spór oczywiście nie wygasał, wrócił podczas Soboru w Nicei (325). Ojcowie Soboru wezwali, aby wszyscy celebrowali Paschę "jednym sercem" i w tym samym dniu, którym powinna być niedziela. Miała to być pierwsza niedziela po pierwszej wiosennej pełni księżyca, czyli następującej po przesileniu wiosennym. Ustalanie daty Paschy Ojcowie Soborowi zlecili patriarsze Aleksandrii, dlatego że miasto to słynęło z wysokiego poziomu studiów w dziedzinie astronomii. Biskup Aleksandrii miał każdego roku przekazywać dokładnie ustaloną datę Wielkanocy do Rzymu, skąd przesyłano ją pozostałym Kościołom, aby te z kolei mogły ją ogłosić w Uroczystość Objawienia Pańskiego. Zwyczaj ten przetrwał w Kościele aż do dnia dzisiejszego.
W naszym kościele obrzęd ogłoszenia daty Wielkanocy ma miejsce w czasie uroczystych nieszporów Epifanii o godz. 16:30.
