Strona główna

Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię.
Pokuta, umartwienie i asceza w życiu chrześcijańskim

W tym samym czasie niektórzy z tam obecnych oznajmili mu o Galilejczykach, których krew Piłat zmieszał z ich ofiarami. a Jezus im odpowiedział: Czy myślicie, że ci Galilejczycy byli większymi grzesznikami niż wszyscy inni Galilejczycy, że to ucierpieli? Bynajmniej, mówię wam, lecz jeśli nie będziecie pokutować, wszyscy tak samo zginiecie. Albo czy myślicie, że tych osiemnastu, na których runęła wieża w Siloam i zabiła ich, było większymi winowajcami niż wszyscy ludzie mieszkający w Jerozolimie? Bynajmniej, mówię wam, lecz jeśli nie będziecie pokutować, wszyscy tak samo zginiecie. [z Ewangelii według św. Łukasza, rozdział 13, wiersze 1-5]

Pismo Święte, odsłaniając nam tajemnicę pobożności, otwiera umysł ludzki ku nawróceniu i pojednaniu, pojętymi nie jako wzniosłe abstrakcje, ale jako konkretne wartości chrześcijańskie, możliwe do  osiągnięcia w naszym codziennym życiu.

Także ludzie współcześni, zagrożeni utratą poczucia grzechu, tylekroć kuszeni przez mało chrześcijańską iluzję bezgrzeszności, odczuwają potrzebę wysłuchania na nowo, jako skierowanego do  każdego osobiście, napomnienia św. Jana: „Jeśli mówimy, że nie mamy grzechu, to samych siebie oszukujemy i nie ma w nas prawdy”, co więcej, „cały ... świat leży w mocy Złego”. a zatem każdy jest wezwany głosem Bożej prawdy do  realistycznego czytania w swym sumieniu i do wyznania, że narodził się w przewinieniu.

Nakłanianie ludzkiego serca do  nawrócenia i pokuty oraz ofiarowanie mu daru pojednania zawiera się w naturze misji Kościoła, kontynuatora zbawczego dzieła swego Boskiego Założyciela. Misja ta nie ogranicza się do  stwierdzeń teoretycznych i ukazywania pozbawionego skutecznej mocy ideału etycznego, lecz nastawiona jest na wyrażenie się w ściśle określonej posłudze w zakresie konkretnej praktyki pokuty i pojednania. [Święty Jan Paweł II, Adhortacja Reconciliatio et Paenitentia , nr 22 i 23 fragmenty]

Apostoł Paweł w mocnych słowach opisuje bolesną walkę, jakiej człowiek - niewolnik grzechu - wewnętrznie do świadcza; walkę pomiędzy "prawem swojego umysłu", a innym prawem, "mieszkającym w członkach", biorącym go w niewolę. Jednak człowiek może zostać wyzwolony z "ciała śmierci" przez łaskę Jezusa Chrystusa. Tą właśnie łaską cieszą się ludzie, którzy przez nią zostali usprawiedliwieni, i których prawo ducha życia w Chrystusie Jezusie wyzwoliło spod prawa grzechu i śmierci. Dlatego też Apostoł zaklina ich: "Niechże więc grzech nie króluje w waszym śmiertelnym ciele, poddając was swoim pożądliwościom".

Dlatego Apostoł zachęca wiernych, by pokusy zwyciężali mocą Bożą i aby "wobec podstępnych zakusów diabła" zdołali wytrwać w oparciu o wiarę, gorliwe oddawanie się modlitwie i surowości życia, z pomocą której ciało zostałoby podbite w niewolę Ducha. Życie chrześcijańskie, prowadzone na wzór Chrystusa, do maga się by każdy "zaparł się samego siebie i co dnia brał krzyż swój", umocniony nadzieją nagrody: "Jeżeliśmy bowiem z nim współumarli, wespół z nim i żyć będziemy. Jeśli trwamy w cierpliwości, wespół z nim królować będziemy".

Stosownie do  tych napomnień również i chrześcijanie naszych czasów - a nawet dziś bardziej niż kiedykolwiek - winni użyć środków, stale przez Kościół zalecanych do  prowadzenia czystego życia, jakimi są: karność umysłu i ducha, czujność i roztropność w wystrzeganiu się okazji do  grzechu, zachowanie wstydliwości, umiar w oddawaniu się rozrywkom - odpowiednie zajęcia, wytrwała modlitwa oraz częste korzystanie z Sakramentów Pokuty i Eucharystii. [Kongregacja Wychowania Chrześcijańskiego, Deklaracja Persona Humana, nr 12 fragmenty]