MAJ 2018
TYDZIEŃ EUCHARYSTYCZNY
Duch Ojca i Syna dany Kościołowi - Duch Święty a czas
Kościoła
Encyklika Dominum et Vivificantem
św. Jana Pawła II część 1 rozdział 7.
Czas Kościoła
rozpoczął się wraz z „przyjściem”, czyli zesłaniem Ducha Świętego na Apostołów,
zgromadzonych w jerozolimskim Wieczerniku wespół z Maryją, Matką Pana. Czas
Kościoła rozpoczął się z chwilą, gdy owe obietnice i zapowiedzi, które
tak wyraźnie odnosiły się do Pocieszyciela, do Ducha Prawdy, zaczęły z całą
mocą i oczywistością wypełniać się na Apostołach, przesądzając o narodzeniu się
Kościoła. Mówią o tym w wielkiej obfitości i w wielu miejscach Dzieje
Apostolskie. Wynika z nich, że według świadomości pierwszej wspólnoty,
której wiarę wyraża św. Łukasz, Duch Święty objął niewidzialne — a
równocześnie poniekąd „wyczuwalne” — kierownictwo tych, którzy po odejściu Pana
głęboko przeżywali osierocenie. Wraz z przyjściem Ducha Świętego poczuli się
zdolni do tego, aby wypełniać powierzone im posłannictwo. Poczuli się mężni. To
właśnie sprawił w nich Duch Święty i nieustannie sprawia w Kościele poprzez ich
następców [...].
Mówi Sobór: „Duch Święty mieszka w Kościele, a
także w sercach wiernych, jak w świątyni; w nich przemawia i daje świadectwo
przybrania za synów. Prowadząc Kościół do wszelkiej prawdy i jednocząc
we wspólnocie i w posłudze, uposaża go w rozmaite dary hierarchiczne oraz
charyzmatyczne i przy ich pomocy nim kieruje oraz owocami swoimi go
przyozdabia. Mocą Ewangelii utrzymuje Kościół w ciągłej młodości,
ustawicznie go odnawia i do doskonałego zjednoczenia z Oblubieńcem prowadzi”.
Przytoczone teksty z soborowej Konstytucji Lumen gentium mówią o tym, jak rozpoczął się — wraz z
przyjściem Ducha Świętego — czas Kościoła. Równocześnie świadczą one o tym, że
ten czas: czas Kościoła — trwa. Trwa poprzez stulecia i pokolenia. [...] Idąc
za przewodnictwem Ducha Prawdy i dając wraz z Nim świadectwo, stał się Sobór
szczególnym potwierdzeniem obecności Ducha Świętego — Pocieszyciela.
Stał się w naszej trudnej epoce nowym poniekąd Jego „uobecnieniem”. [...] w tym
celu trzeba je dokładnie „odróżniać” od wszystkiego, co może pochodzić przede
wszystkim od „władcy tego świata”. Odróżnienie owo szczególnie jest potrzebne w
urzeczywistnianiu dzieła Soboru, który tak szeroko otworzył się wobec świata
współczesnego, jak o tym świadczą podstawowe Konstytucje soborowe: Gaudium et spes i Lumen
gentium.
Czytamy w Konstytucji duszpasterskiej: „Wspólnota
(uczniów Chrystusowych) składa się z ludzi, którzy zespoleni w Chrystusie
prowadzeni są przez Ducha Świętego w swym pielgrzymowaniu do Królestwa Ojca i
przyjęli orędzie zbawienia, aby przedstawiać je wszystkim. z tego powodu czuje
się ona naprawdę ściśle złączona z rodzajem ludzkim i jego historią”.
„Kościół naprawdę wie, że sam Bóg, któremu służy, odpowiada najgłębszym
pragnieniom serca ludzkiego, którego pokarmy ziemskie nigdy w pełni nie
nasycą”. „Duch Boży (...) przedziwną opatrznością kieruje
biegiem czasu i odnawia oblicze ziemi”.