Drodzy parafianie

Rozpoczynamy kolejny Adwent. Zmęczeni pandemią, skrajnymi emocjami, może po doświadczeniu choroby bliskich lub osobistym. Z wieloma pytaniami i rozterkami, może z poczuciem bezsilności. W Adwencie możemy jednak zadać sobie pytanie „Czego ja oczekuję od życia?” W ciemnościach tego świata i naszego życia chce rozbłysnąć na nowo Jezus Chrystus. Obiecał, że przyjdzie na końcu czasów, a Kościół ciągle woła „Przyjdź, Panie Jezu!” Ale to właśnie Jezus pyta się „Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę w świecie, kiedy przyjdzie?” [Łk 18,8] On, Chrystus stawia mi, to pytanie dzisiaj – gdybym dziś przyszedł do ciebie, z jaką wiarą Mnie przywitasz? Wiem, że takie spotkanie nastąpi, a pytanie Jezusa nie jest teoretyczne. Wiem również, że to pytanie nie ma na celu straszenie mnie, ale mobilizację do pogłębienia mojej wiary. Niech ten Adwent nam w tym pomoże.

Wasi duszpasterze

azem z Adwentem wchodzimy w nowy rok liturgiczny i duszpasterski, który przeżywać będziemy pod hasłem: POSŁANI W POKOJU CHRYSTUSA. Przyjęty program jest kontynuacją duszpasterskiej pracy nad sakramentami chrześcijańskiego wtajemniczenia. Trzeci rok, w którym pochylamy się nad największym skarbem Kościoła – Eucharystią. Eucharystią rozumianą jako tajemnicę wyznawaną, celebrowaną i świętowaną. na koniec Mszy świętej słyszymy Idźcie w pokoju Chrystusa. W propozycjach jakie daje Mszał rzymski mamy jeszcze inne: Idźcie i głoście Ewangelie Chrystusa czy Idźcie i chwalcie Pana swoim życiem. A zatem nie jest to formuła pożegnania, tylko rozesłania. I powstaje pytanie: na ile ja żyję Eucharystią w codzienności mojego życia? Czy nasz styl życia staje się eucharystycznym? na ile mam poczucie misji głoszenia Ewangelii swoim życiem? Jakie są owoce słuchania Słowa Bożego? Jakie są owoce Komunii świętej? Eucharystia nie jest tylko wydarzeniem kultu publicznego Kościoła. W naszym rozumieniu wiary trzeba nam przechodzić z wyznawania chrześcijaństwa do bycia uczniem Chrystusa i Jego żywym świadkiem.

Niech ten czas będzie dla nas błogosławiony.